Corina werd geconfronteerd met haar eigen smoesjes waardoor ze bijna 21 kilo afviel. Emotie eten is verleden tijd!
Ik heb altijd verschillende diëten gevolgd: van Cambridge tot aan het Atkins dieet (koolhydraatarm). Allemaal eindigend met hetzelfde resultaat: de kilo’s vlogen eraf, maar kwamen er na enige tijd weer net zo gemakkelijk bij aan. Wat zeg ik? Soms kwam ik juist nog weer meer aan.
Op een gegeven moment kreeg ik een heupfractuur en toen kon ik een tijdje niet sporten. Tegelijkertijd lustte ik alles wel heel graag. Mijn man had wisselende diensten, mijn zoon was vaak weg en ja dan zat ik alleen op de bank. Ach dan mag ik ook wel wat lekkers toch, dacht ik. Maar ‘wat’ lekkers daar bleef het helaas niet bij, ik propte me helemaal vol.
Op een gegeven moment woog ik bijna 80 kilo terwijl ik klein ben. Ik wist dat ik het niet leuk vond, maar ik had altijd wel een smoesje klaar. Dan zei ik tegen mezelf, “ach ja ronde lijnen zijn ook lijnen”. Of dan heeft mijn man wat meer om vast te houden, of ik zei dat het ook allemaal wel heel lastig was, want ik zat ook nog eens in de overgang. Toen ik merkte dat zelfs het veters strikken steeds moeilijker ging, dacht ik dit kan echt niet meer! Of ik moet mij erbij neerleggen dat ik zoveel weeg en zorgen dat ik in ieder geval niet dikker wordt, óf ik ga er nu wat aan doen!
Ik aan het lijnen? Nee hoor!
Op Facebook kwam een voor- en na foto van Skinnyminds voorbij van een kennis van mij. Eerst dacht ik, ja daar heb je weer zoiets; een manier om snel af te vallen. Toen besefte ik mij dat dat niet iets voor die kennis was, dus ik besloot met haar te gaan chatten. Na wat informatie verzameld te hebben besloot ik de stap te wagen om een gesprek met een coach aan te gaan. Dit was juli vorig jaar. Dat gesprek was heel motiverend. Het triggerde mij, het moet ook gewoon kunnen dacht ik, het is klaar met het verstoppen achter mijn eigen smoezen. Ik wilde gewoon weer lekker in een korte broek of rokje rondlopen, een zomertop kunnen dragen zonder mij te schamen voor de ‘kipfilets’ die onder mijn armen hingen. Want dat was de échte waarheid: dat ik me schaamde. Ik wuifde dat altijd een beetje weg door er grappen over te maken, dan leek het minder erg. Dit deed ik altijd: de schaamte wegstoppen. Of met humor of ik ontkende dat ik aan de lijn was, ‘doe nog maar een stukje hoor, ik ben niet aan de lijn’ zei ik dan.
Genie in smoesjes verzinnen
Ik had nog één kans dacht ik, ik had immers al zoveel geprobeerd. Ook mijn man en zoon dachten: daar gaat ze weer… Ik heb mij aangemeld voor het coachplan in juli. Zo kwam ik in een groep terecht met gelijkgestemden. Na deze stap voelde het alsof ik al een stuk gewonnen had. Ik was heel gemotiveerd en keek uit naar de mails en naar de opdrachten. Die opdrachten waren effectief, maar soms ook erg confronterend. “Waarom stop jij dingen in je mond, waarom op dat moment, waarom moeten die pannetjes leeg?” Ja, ga dan maar eens uitleggen dat je vaak voor vier kookt in plaats van twee en je vaak om elf uur ’s avonds nog de laatste restjes van de maaltijd op at. Shit! Deed ik dat echt? Het was wel gezond eten, maar het is natuurlijk niet gezond om dan zo maar de rest van de maaltijd op te eten en helemaal niet om elf uur ’s avonds. Daarnaast dronk ik iedere avond een glas wijn, want ja dat is goed voor de bloedvaten, of het was nou zo gezellig, of ik had weekend (maar mijn weekend begon op maandagavond want dan was ik vrij), conclusie: elke avond dronk ik wijn! Ik was een genie in redenen (lees: smoesjes) verzinnen.
Niet meer emotie eten
Ik sprak met mijn man af dat we alleen nog in het weekend alcohol dronken en op hele speciale gelegenheden. Laatst heeft mijn zoon een huis gekocht, toen hebben we wel even een glaasje champagne gedronken bijvoorbeeld! Ik ben mij nu veel meer bewust wat ik eet en wat ik drink. Als ik ’s avonds een verjaardag heb, dan heb ik al bedacht wat ik wil eten en drinken. Maar als er dan onverwacht een collega op het werk trakteert dan ga ik afwegen: wil ik dit echt? En wil ik dit nú ook echt? Dat betekent dan dat ik vanavond weer wat minder moet nemen. Tuurlijk ga ik wel eens de mist in, maar dan weet ik dit is mijn draak, volgende keer opletten! Mijn guilty pleasure zijn nootjes bijvoorbeeld. Nu neem ik heel consequent één nootje en geniet daarvan. Als ik dat niet doe dan blijft het niet bij een hand nootjes, nee dan wordt het direct weer een bak vol nootjes. Een ander verschil met vroeger is, is dat ik nu niet meer hoef te eten om mijn emotie kwijt te raken. Vroeger vrat ik alles op. Nu kan ik het benoemen als ik ergens mee zit. Laatst was er nog een privésituatie waarin het belangrijk was waarin ik mijn gevoelens uitte. In plaats van naar de zak te grijpen, die reep chocola te verslinden of wat glazen wijn achterover te slaan, praatte ik erover met mijn man. Dat is een verandering waar ik heel blij mee ben!
Van kipfiletjes naar fit aan het hardlopen
Mijn manier van denken over eten is veranderd. Ik heb wel eten nodig om te leven en het moet dan ook lekker zijn, maar ik hoef niet meer te eten omdat ik me verveel, ik emoties heb, of om juist te laten zien dat gewicht me niet interesseert (“geef nog maar een stukje, ik doe niet aan de lijn”). Als ik ergens zin in heb pak ik het en compenseer ik het wel! Daarnaast ben ik weer gaan sporten. Ik deed eerst high intensity training, waardoor de kipfiletjes in dat zomertopje weer wat strakker werden, maar ik voelde dat mijn spieren rond mijn heupen ook weer steviger werden, dus toen besloot ik weer te gaan hardlopen. Sindsdien voel ik me veel fitter en kan ik weer zonder moeite de veters van mijn hardloopschoenen strikken. Ik heb heel veel positieve reacties gehad. Natuurlijk van mijn man en zoon, die eerst niet in de zoveelste poging geloofden, maar nu hartstikke trots zijn. Smoesjes & draken: ik kan jullie verslaan!
Interesse in ons 6-maanden coachplan? Klik hier voor meer informatie.
