Vier jaar geleden, dochter (14):
“Ik wil gewoon geen muurbloempje meer zijn”.
Verbaasd kijk ik mijn dochter aan.
Prachtig is ze, met haar volle bos haar, mooie ogen, lange benen.
“Een muurbloempje?” Herhaal ik.
“Nou ja” legt ze uit.
“Al mijn vriendinnen zitten in een bepaalde vriendengroep en ik ken ze niet zo goed.
Ik was er in het begin een paar keer niet bij en nu ga ik meestal niet mee naar hun feestjes en zo.
Ik voel me niet zo op mijn gemak”.
“Hmmm” Breng ik uit.
Ik twijfel wat ik nu moet zeggen.
Mijn kinderen vinden het verschrikkelijk als ik thuis ‘de coach’ ga uithangen terwijl ze gewoon hun verhaal kwijt willen.
“Heb je dat dan vaker of alleen bij deze groep” vraag ik tenslotte. “Vaker” zegt ze.
“Ik voel me gewoon heel vaak onzekerder dan de rest”.
“Hoe komt dat dan dat jij je vaak onzekerder voelt?” vraag ik dochter.
“Dat weet ik niet” zegt ze. “Dat is gewoon zo”.
“Ja maar,” ik wil al zeggen wat voor een geweldig, grappig, lief, bijzonder, slim en knap kind het is, maar ze valt me in de rede.
“Ja mam, ik weet heus wel dat jij me geweldig vindt, maar daar heb ik niets aan”.
Ze vervolgt:
“Maar ik heb vannacht in bed een plan bedacht.
Ik wil het gewoon niet meer.
Op een feestje wachten tot iemand me erbij betrekt, afhankelijk zijn van populairdere kinderen.
Ik ga het gewoon doen”.
“Wat?”
“Nou een praatje maken. Ik kan best een keer iemand aanspreken.
Of zelf meedoen in een gesprek, ook al vind ik het verschrikkelijk.
Wat is het ergste dat me kan gebeuren?
Als het misgaat, ben ik net zover als nu”.
“En wat ik ook ga doen, is vaker meegaan. Ook al ben ik moe en heb ik geen zin.
Het is niet dat mijn vriendinnen me nooit meevragen”, zegt ze.
“Ik zeg alleen vaak nee. Omdat ik thuis lekker zit
en geen zin heb om door de regen te fietsen.
Tja, dan vragen ze me steeds minder vaak mee”.
Ze zucht.
“Maar ik heb dus besloten om vanaf nu mee te gaan naar feestjes en chillen enzo.
Dan wordt het denk ik ook leuker”.
Wauw.
Ik ben even stil.
Ik moet me bedwingen niet enthousiast te gaan jubelen.
Ik weet dat ze dan direct afknapt en me niets meer verteld.
Ik houd me dus in, maar mijn trots sijpelt blijkbaar toch een beetje door mijn halfslachtig stoïcijnse gezicht.
“Jaja, ik weet wel dat jij dit machtig mooi vindt, mam”.
——————-
Mijn dochter wordt over een paar weken 18.
Toen ik haar gisteravond vroeg of ik dit verhaal mocht gebruiken voor in een blog, zei ze direct: “tuurlijk mag dat”.
Ik kijk naar haar, zoals ze daar staat: stralend, vol zelfvertrouwen.
Ze heeft haar jas aan, wordt zo opgehaald door een vriend op de scooter om nog even wat te drinken ergens.
Het regent buiten.
Er is echt heel veel veranderd.
En dat heeft ze helemaal zelf gedaan!
————
En weet je… Ik kan veel van haar leren.
En jij wellicht ook.
Want hoe oud je ook bent, de stappen in verandering zijn vaak hetzelfde,
of het nu gaat over onzekerheid, je gewicht of minder eten:
- Erkennen/ accepteren én kwetsbaar zijn: toegeven dat je ergens mee zit (naar jezelf en/of anderen).
- Bedenken wat je dan graag anders wil
- Een plan maken
- Je angst, moeheid, onzekerheid verdragen én het toch doen (wat is het ergste dat kan gebeuren?)
- Je successen vieren en doorgaan
Nu is dit echt niet altijd makkelijk. Zeker niet als je jong bent.
Maar het kan wel.
Je kunt ongemak verdragen, je kunt leren niet in je eigen negatieve gedachten te geloven,
je kunt je eigen gedrag kiezen, ondanks je gevoelens.
Laten we ervoor gaan.
Ook als het regent
Mieke
Ps. Wil je hier zelf mee aan de slag onder begeleiding, kijk dan eens bij ons coachplan.
E-book: Voor jezelf en je doelen kiezen
Download ons nieuwe gratis e-book en ontdek hoe je jezelf weer op nummer 1 zet. Leer doelen stellen en voor jezelf te kiezen. Vol zelfvertrouwen!
"The difference between Fat & Fit is I" --> Download nu
