Nog één klein hapje...
"Ik eet helemaal niet zo veel......." Ik hoor het mezelf nog zeggen. Ik vond echt dat ik niet zoveel at. Ik kwam van de wind al aan, net als de rest van mijn familie, ik had gewoon pech.
En slanke mensen? Die hebben geluk. Die kunnen eten wat ze willen en komen niet aan. Zo dacht ik er vroeger over.
Totdat ik eens echt ging kijken naar het eetgedrag van slanke mensen. Ik kwam erachter dat pech en geluk niet zoveel met mijn gewicht te maken heeft.
Ik had in de loop der jaren een hoop 'dikke gewoontes' ontwikkeld die ik eigenlijk nooit meetelde. Ik at inderdaad niet zoveel tijdens de drie maaltijden, maar ik was wel een 'grazer'.
Een snoepje hier, een hapje daar, wat proeven in de supermarkt, een klein koekje bij de koffie: ik zei nooit nee tegen verleidingen. Zelfs de korstjes van het bordje van mijn kinderen stopte ik nog in m'n mond.
Ik heb ook niet zoveel zelfdiscipline zei ik dan. Dat vond ik al langer. Veel dingen vond ik té lekker. Als het gezellig was, nam ik toch nog een drankje en dus ook hapjes... Als ik trek had vond ik het vaak té moeilijk om nee te zeggen.
Ook al nam ik dan maar een klein stukje of half hapje... al die kleine hapjes opgeteld vormden bij elkaar heel wat kcal. Ik at dus wél degelijk te veel, vaak zonder dat ik het echt doorhad.