Vorige week kreeg ik de volgende vraag van een afvaller: ‘Hoe kom ik van mijn buikje af? Ik geloof eigenlijk niet dat ik er ooit van af zal komen. Die heb ik al m’n leven lang. Heb jij tips voor me?’
Een appelfiguur heeft z’n voordelen
Ik vond dat een hele leuke vraag. Vooral omdat ik dit heel herkenbaar vind. Ook ik ben gezegend (of vervloekt) met een buikje. Ik heb meer een appelfiguur dan een peer. Op zich heeft dat voordelen, zei ik vroeger altijd. Een buik is relatief eenvoudig te verstoppen. En met de focus op de benen, door een rokje of korte broek, oogt de boel vrij snel slank.
Trainen voor die platte, blokjesbuik
Maar goed, toen ik eenmaal goed werd in afvallen, wilde ik in eerste instantie meer. Die buik moest ook weg. En dus begon ik fanatiek met buikspieroefeningen. Mijn sportschooltrainer hielp me uit de droom. “Weet je” zei hij, “je kunt nu als een gek je buikspieren gaan trainen. En ja, dan krijg je op den duur inderdaad die blokjes. Maar zolang er nog te veel vet op je buik zit, zijn die blokjes onzichtbaar. Verstopt onder een flubberend speklaagje. Voor een platte buik is minder eten essentieel”.
Ik was al zo goed bezig met minder eten
Maar minder eten deed ik al. En met een BMI van 22 vond ik het wel best, ik geloofde niet in nóg minder eten. En dus had ik vrede met dat kleine buikje, wat er altijd bleef. Totdat ik een paar jaar geleden op detox vakantie ging. Toen kwam ik erachter dat nog verder afvallen, wel degelijk een écht platte buik tot resultaat had. Dat had ik nooit durven dromen, en zeker nog nooit ervaren. Het kon dus wel: ik zonder buikje. En dat na drie kinderen.
Een buikje
Een week na die überslanke sapvakantie was alleen het buikje weer terug. A. omdat ik na het vasten uitgehongerd was, me niet kon beheersen, en dus veel te veel at. En B. omdat er überhaupt weer wat eten in m’n maag kwam. En toen begon een strijd. Mijn strijd tegen dé buik. Ik weet heus wel dat mijn buik, in werkelijkheid niet zoveel voorstelde. Zeker niet vergeleken met de buik die ik had toen ik nog zo’n 18 kilo zwaarder was. Maar hij voelde hetzelfde. In gevoelskilo’s, en dus in m’n hoofd, had ik dé buik opgeblazen tot enorme proporties.
De strijd is hetzelfde
En daardoor herken ik nu ook de strijd van mensen die best slank zijn, en toch niet helemaal tevreden. De grap: het principe van regie pakken, werkt echt precies hetzelfde. Of je nu 5 of 35 kilo kwijt wil. Je hebt altijd de 2 kernstappen te nemen: bewust worden: wat zijn je ineffectieve gedachten en patronen. En: verantwoordelijkheid nemen: bereid zijn er wat aan te doen, het moeilijk te hebben, door te zetten, in actie te komen.
De lijdensdruk is voor mij anders
De lijdensdruk, de noodzaak die je voelt om te veranderen, is voor mij alleen lager bij dit laatste vetrolletje. Die noodzaak voelde ik wel toen ik zoveel zwaarder was. Dat belemmerde me, ik was echt ontevreden en er te vaak mee bezig. Dat gevoel heb ik bij dit laatste restje veel minder. Als ik echt die platte buik wil, moet ik bereid zijn niet alleen meer te trainen, maar ook nóg gedisciplineerder zijn qua eten. En niet voor even. Dat ben ik niet.
Ik accepteer het laatste buikje
Ik heb besloten dat ik dat er niet voor over heb. Ik accepteer het laatste buikrolletje. Simpelweg omdat ik op dit moment in m’n leven meer belang hecht aan de bourgondische kant van mezelf. Dat accepteren heeft als consequentie dat ik stop met klagen erover. Het is zoals het is. Ik moet dus leven met het feit dat m’n shirt af en toe tekent. Én met de gedachte dat er mensen zullen zijn die zeggen: kijk dan, ze geeft advies over afvallen en heeft zelf een klein buikje. Het zij zo. Ik ben er misschien niet altijd altijd blij mee, wel voldoende tevreden. Maatje m (soms s) en een heel gezond BMI is genoeg. Die negatieve, onzekere gedachten kan ik best verdragen.
Dat geldt niet voor iedereen
Ik snap dat dit niet voor iedereen geldt. Er zullen mensen zijn bij wie de noodzaak tot verandering juist wel groot is. Die echt van dat buikje af willen, of van die laatste kilo’s of juist van die dikkere benen. Dat kan dus wel degelijk! Voor hen geldt dezelfde afweging: Kun of wil je je eigen eetgedrag / gewicht / figuur niet accepteren? Dan verander je het.
Accepteren of veranderen dus
Accepteren of veranderen zijn de twee opties die je hebt. Juist als je niet kiest tussen de twee blijf je onrustig en er continu mee bezig. Je blijft hangen in slachtofferschap: klagen, ontevreden zijn, gevoel van strijd houden en je bereikt er niets mee. En dat kost pas echt negatieve energie. Dus de vraag is wat kies jij?
Accepteren?
Dan stop je met klagen en neem je af en toe een negatieve/angst gedachte op de koop toe. Dan geniet je van dat extra wijntje, iets langer slapen in plaats van naar de sportschool en dat lekkere stukje chocola. En ja: dan gaat die buik ook weg, tenminste uit je hoofd.
Veranderen?
Dan heb je te doen wat je te doen staat: doorzetten met afvallen, nog scherper kijken naar je eigen eetgedrag (en dus vaker ‘nee’ zeggen) en je draken wegsturen. En daarnaast meer en specifiek de buikspieren trainen. Kortom: minder eten, en actief aan de crunches of aan het planken.
Essentie = kiezen
Allebei is prima. Wat mij betreft is de essentie juist dát je een keuze hebt. Die buik kan er echt af (of die -laatste- kilo’s of die benen), dus maak jezelf niet wijs dat dat nooit lukt. De vraag is wat je ervoor over hebt. Juist het maken van die keuze levert je enorm veel op. Als je kiest én de consequenties ervan aanvaardt, ben je het meest tevreden over jezelf!
E-book: Voor jezelf en je doelen kiezen
Download ons nieuwe gratis e-book en ontdek hoe je jezelf weer op nummer 1 zet. Leer doelen stellen en voor jezelf te kiezen. Vol zelfvertrouwen!
"The difference between Fat & Fit is I" --> Download nu
